Η ιστορία της Κοιλιοκάκης

Η νόσος Κοιλιοκάκη έχει μακρά ιστορία, με τις πρώτες αναφορές να χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Ο Έλληνας γιατρός Αρεταίος της Καππαδοκίας (2ος αιώνας μ.Χ.) περιέγραψε μια πάθηση με συμπτώματα που θυμίζουν την Κοιλιοκάκη, αναφέροντας εντερικά προβλήματα και ανεπαρκή απορρόφηση τροφών σε ανθρώπους που κατανάλωναν σιτηρά .

Στον 19ο αιώνα, ο Samuel Gee, ένας Άγγλος παιδίατρος, ήταν από τους πρώτους που περιέγραψε την Κοιλιοκάκη ως αυτοάνοση νόσο. Το 1888, δημοσίευσε το έργο “On the Coeliac Affection”, στο οποίο ανέφερε τα χαρακτηριστικά συμπτώματα και την αποτυχία των θεραπειών της εποχής .

Η σημαντική ανακάλυψη της σχέσης μεταξύ της Κοιλιοκάκης και της γλουτένης πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 1950 από τον Ολλανδό παιδίατρο Willem-Karel Dicke. Ο Dicke παρατήρησε ότι τα παιδιά με Κοιλιοκάκη εμφάνιζαν σημαντική βελτίωση όταν αποκλείονταν τα σιτηρά από τη διατροφή τους. Η εργασία του, δημοσιευμένη το 1950, αποτελεί ορόσημο στη σύγχρονη κατανόηση της νόσου .

Οι έρευνες του Dicke επικυρώθηκαν από τους συνεργάτες του, John van de Kamer και Charlotte Anderson. Ο Van de Kamer ανέπτυξε μια μέθοδο μέτρησης των λιπαρών στα κόπρανα, επιβεβαιώνοντας τη βελτίωση της απορρόφησης μετά την αποχή από τη γλουτένη. Η Anderson ήταν η πρώτη που απέδειξε ότι η γλουτένη ήταν η τοξική ουσία για τους ασθενείς με Κοιλιοκάκη .

Από τότε, η κατανόηση της Κοιλιοκάκης έχει προχωρήσει σημαντικά, με την έρευνα να συνεχίζει να αναπτύσσεται, βελτιώνοντας τη διάγνωση και τις θεραπείες. Σήμερα, η νόσος Κοιλιοκάκης αναγνωρίζεται ως μια κοινή αυτοάνοση διαταραχή που απαιτεί μια αυστηρή δίαιτα χωρίς γλουτένη για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων και την πρόληψη επιπλοκών.